Draco & Coco - część VIII + Zakończenie

Rozdział VIII

Następnego dnia, odbyły się pogrzeby poległych czarodziejów w walce. Nastrój był przepełniony smutkiem i żalem. Zjawili się wszyscy uczniowie wraz z rodzinami. Nawet Kira zaszczycił nas swą obecnością. Pomagał w pochówku profesora Snape’a. Dzięki jego mocy z nieba spadł deszcz kwiatów. Były wśród nich lilie, hortensje, róże i wiele innych odmian. Mimo że to było pożegnanie zmarłych, było dość miło. Amelia zajęła się mową pożegnalną, ja zaś stałem z boku i czekałem na nią aż skończy. Wszystkie uroczystości pogrzebowe skończyły się po sześciu godzinach, po czym każdy poszedł w swoją stronę. Chwilę dłużej została rodzina Weasley’ów, Potter z Granger i nasza trójka.

Kiedy się rozeszliśmy, zabrałem Ami na obiad do świata mugoli do jednej z najlepszych restauracji. Chciałem zająć czymś jej myśli, by nie trudziła się dalej smutkiem. Nie zamierzałem jej tak zostawić, była moją przyjaciółką od małego, podczas jej nieobecności nigdy o niej nie zapomniałem. Teraz, kiedy ją odzyskałem nie pozwolę, by czuła się w jakikolwiek sposób smutna. Postaram się by na jej twarzy codziennie gościł uśmiech.

Zakończenie

 

Ukończyłem naukę w szkole. Ami zamieszkała wtedy razem ze mną w dworze Malfoy’ów. Chciała też sprowadzić rodziców, jednak się nie zgodzili, dlatego Amelia pomagała im w inny sposób. Raz na miesiąc wysłała im część pieniędzy, które zarobiła pracując jako nastoletnia pracownica w Ministerstwie Magii. Minęło już dziesięć lat od tych felernych wydarzeń w Hogwarcie, ale także dziesięć lat, które spędziłem z moją Emalią. Jesteśmy już cztery lata po ślubie i mamy dwuletniego synka, Marcusa. Chcę go wychować na lepszego człowieka, którym ja nigdy nie byłem. Od zakończenia szkoły żyję w tolerancji dla mugolaków i charłaków. Oczywiście nie można zapomnieć o Wilku. Kira mieszka z nami, jako zwierzak. Przyjął formę naturalnego wilka o czarnej maści. Mimo swoich demonicznych korzeni, pomaga Ami w pracy i często bawi się z małym Marcusem.

             Ja także zdobyłem posadę w Ministerstwie Magii, natomiast w ramach hobby zajmuję się alchemią i eliksirami, ponieważ w szkole byłem w tym dobry. No i chciałbym zachować jakieś wspomnienia związane z profesorem Snape’em. Razem z Ami zdecydowaliśmy się powiększyć naszą rodzinkę, a w przyszłości wyślemy nasze dzieci do szkoły w Hogwarcie.



I tak oto to opowiadanie dobiegło końca. Mam nadzieję, że Wam się podobało. :)

Draco & Coco - część VII

Rozdział VII

Po wielu namysłach Ami, nadal zostałem wśród śmierciożerców. Ale to co wymyśliła pewnego wakacyjnego dnia, zbiło mnie z nóg. Namówiła mnie na pewien szalony układ. Chciała bym przeszedł na stronę Pottera, tego którego nie znosiłem. Nie chciałem się na to zgodzić. Ale Ami przekonała mnie tym, iż widziała przyszłość, w której współpraca z nim da nam wolność i spokój na dalsze lata. Zgodziłem się i wybraliśmy się do domu nr 4 na Privet Drive w hrabstwie Surrey. Mina Pottera była bezcenna, kiedy zobaczył nas w progu, niechętnie wpuścił nas do środka. Przy herbacie Ami opowiedziała nam o swoim planie, mieliśmy potajemnie pracować z nim w celu eliminacji Czarnego Pana. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- To prawda, Potter. Będę Ci potajemnie donosił o poczynaniach sam wiesz kogo. A kiedy przyjdzie czas, razem z Amelią staniemy po twojej stronie.

- Dlaczego nie dołączysz do nas od razu?

- Wtedy narażę swoją rodzinę i Ami na śmierć. Nie mogę ryzykować. A, Potter, najważniejsza rzecz. Nikomu nie mów o naszej umowie.

- Zgoda Malfoy. Tylko dlatego, że Amelia zapewniła mnie o przyszłości.

A więc plan się udał. Teraz wystarczy trzymać się blisko Czarnego Pana i powinno się udać.

Przez cały czas donosiłem Potterowi zamiary Voldemorta, musiałem być ostrożny. Na początku mieli wątpliwości, ponieważ zauważyli moją zmianę, ponieważ byłem bardziej poważniejszy. Kiedy dowiedzieli się o mojej potężnej dziewczynie, przestali być podejrzliwi, a wręcz przeciwnie – naśmiewali się ze mnie, że Ami jest silniejsza niż ja. Nie przeszkadzało mi to, ponieważ Ami zasłużyła sobie na tą moc. Musiała wiele przejść by tyle osiągnąć, to nagroda za jej trud i wysiłek.Kiedy musiałem chodzić na zajęcia Carrow’ów i innych śmierciożerców, było trudno nawiązać kontakt z Gryfonem, dlatego robiła to albo Ami, albo Kira. Polubiłem tego Wilka, fakt jest demonem, ale to nie zmienia faktu, iż jest mądry i chętny do rozmów. Pomagał nam cały czas, chociaż nie musiał.

Nastał dzień ostatecznej walki. Po tym jak Potter uratował mnie z palącego się pokoju życzeń, byłem mu dłużny. Pomagałem bronić zamku, a Ami z Kirą walczyła gdzieś na froncie. Voldemort ze sługami, moimi rodzicami, Hagridem i „umarłym” Potterem przybyli na zamek. Młoda Weasley krzyczała, że jej kochaś nie żyje. Ami z Kirą wrócili z pola bitwy, podbiegła do mnie.

- Dzięki Bogu, jesteś cały.

W między czasie trwa monolog Czarnego Pana, a ojciec zaczął mnie wołać. Potem matka. Cóż, jej wolę się nie przeciwstawiać. Jest surowsza od ojca, jeśli chodzi o wychowanie dziecka. Pocałowałem Ami w policzek i szepnąłem jej do ucha.

- Teraz działamy według planu.

Podszedłem do Czarnego Pana, on mnie przywitał dziwnym uściskiem, potem podszedłem do matki. Za mną wyskoczył Neville Longbottom, przedstawił swój monolog, po czym wyciągnął miecz Gryfona. Potter się ocknął. Wszyscy zaczęli uciekać, nawet niektórzy śmierciożercy. Kazałem moim rodzicom się gdzieś schować, a ja zostałem na polu walki i walczyłem u boku Pottera i Ami.

Po godzinie walk był spokój, ci co przeżyli pomagali w szukaniu poległych. Zginął Lupin ze swoją żoną a moją krewną. Poległ też Goyle, brat rudzielca i wiele innych. Potter w między czasie opowiedział Granger i Weasley o naszym tajnym planie, a ja szukałem Amelii. Szukałem jej wszędzie, wtedy wpadłem na pewną myśl.

- Potter – zawołałem go.

- Dzięki za pomoc.

- To teraz nieistotne. Wiesz, gdzie jest profesor Snape? – odpowiedział, że we Wrzeszczącej Chacie. Teleportowałem się tam. Wszedłem do środka, a tam Ami płakała nad ciałem profesora Snape’a. Kira siedział obok, podszedłem do niej, ukucnąłem przy niej i mocno przytuliłem i pocieszałem. Nie wiedziałem, co Ami w tej chwili powiedzieć, dlatego też tuliłem ją tak długo, aż się nie uspokoiła. Sam zacząłem płakać, w końcu to był opiekun Ślizgonów i najlepszy nauczyciel w szkole. Kiedy nadszedł czas, wróciliśmy do zamku. Musiałem przytrzymywać Amelię, by nie upadła, ponieważ była tak wstrząśnięta śmiercią Snape’a, że sama by nie ustała na nogach. Zaprowadziłem ją do głównej Sali, gdzie usiadła, podałem potem jej kubek z ciepłą herbatą. Usiadłem obok niej, a wtedy podeszli do nas Gryfoni.

- Dziękuję za pomoc, dziękuję Wam obojgu.

- Nie spodziewałam się, że to zrobisz. – dodała Granger, na co ja odpowiedziałem z lekkim uśmiechem.

- Każdy się może zmienić, ale nie każdy tego chce.

- Ale Ty wybrałeś to lepsze rozwiązanie. – odparła Ami.

- Bo mam Ciebie, Emalio.