Draco & Coco - część VI

Rozdział VI

Wtedy Amelia wstała, ja także. Chwyciła mnie za rękę, którą wcześniej mi wyleczyła i zeszliśmy na dół, gdzie siedzieli moi rodzice i Bellatrix. Kiedy nas zobaczyli, byli w szoku. Ojciec od razu poznał Ami, matka trochę później. Chcieli zacząć krzyczeć, że „co ona tu robi?! Ta wieśniaczka z Tobą!?”. Siostra matki się bardzo zdenerwowała i chciała rzucić zaklęcie na Ami, ale ona była szybsza. Bez użycia różdżki rozbroiła świruskę i w jednej sekundzie znaleźliśmy się na leśnej polanie. Trójka śmierciożerców przeciwko naszej dwójce, a raczej Ami, niezbyt wyrównana walka. Odsunęła mnie od siebie i kazała stanąć za nią.

- Nie pozwolę ci walczyć przeciwko własnej rodzinie, to niegodne zachowanie dla czarodzieja.

- Jak śmiesz nas wyzywać na pojedynek?! – odezwała się Bellatrix – Draco w tej chwili przyjść do mnie!

- Draco nie jest waszą marionetką. Może robić co chce.

- Ty bachorze, jak śmiesz podnosić na nas różdżkę. – Bell chciała rzucić na Ami zaklęcie Cruciatus, chciałem ją powstrzymać, ale Amelia wyciągnęła rękę do przodu i poruszyła tylko palcem, a Bellatrix nie dość, że stanęła jak posąg to jej różdżka została połamana. Moja matka też chciała użyć klątwę w naszą stronę, ale jedno spojrzenie Ami w ich stronę pozbawiło moich rodziców chęci do dalszej walki.

- Dla jasności, nie bawię się machaniem kijkiem. – z Ami zaczęła emitować czarna energia, po raz drugi coś takiego zobaczyłem. Pierwszy raz jak Coco krzyczała na mnie w ogrodzie. Na jej ręce pojawił się znak, wypowiedziała coś po łacinie i wtedy pojawił się olbrzymi wilk. - Wolę czystą magię i moc.

- Po co mnie wzywasz?

- On gada? – zdziwił się mój ojciec i ja również.

- Oczywiście ofermo. Jestem demonem i zniszczę każdego, kto spróbuje tknąć tę dziewczynę. – spojrzałem na Ami.

- Spokojnie, Kira jest po mojej stronie. Wygląda na groźnego, ale tam w środku to miły zwierzak jest.

- Ami przeginasz. Gadaj po co mnie wezwałaś.

- Chciałam im pokazać z kim mają nie zadzierać. – spojrzała teraz na moich starych – Co, zatkało? Czarodzieje z biedniejszych rodzin często są silniejsi od rodzin waszego pokroju. Dzięki moc Kiry, którą dysponuję, mogę zniszczyć wszystkich tych, którzy nie cierpią osób takich jak ja.

- Ami, czy ty przypadkiem...?

- Spokojnie, Draco. Kira jest moim przyjacielem. Nie jestem opętana ani nic z tych rzeczy. Zawarliśmy pakt przyjaźni, dzięki któremu mogę w każdej chwili korzystać z jego mocy.

- Ej dziewczę, może się przyłączysz do czarnego pana, co? Jesteś silna, taka jak ty nam się przyda. – powiedziała Bellatrix. Ojciec upierał się z nią, że takich jak Amelia nie potrzebują.

- Ami.. – zawołałem ją, Kira już zniknął i matka mnie wołała do siebie.

- Draco, chodź tu. W tej chwili tu podejdź!

- … - spojrzałem na Ami, ona odpowiedziała z uśmiechem – To twój wybór, nie będę Cię zmuszać do niczego.

- Rozumiem – stałem chwilę w milczeniu, aż w końcu zdecydowałem – Dziękuję, że znowu Cię zobaczyłem.

Zrobiłem krok do przodu, popatrzyłem na rodziców i ciotkę.

- Wiem, że to się nie spodoba nikomu z was, ale.. – wytrąciłem im „kijki” z rąk, odwróciłem się w stronę Ami, przyciągnąłem ją do siebie i na ich oczach pocałowałem, po czym dodałem.

- Rezygnuję z bycia śmierciożercą, zmieniam swoje dotychczasowe poglądy. I czy to wam się podoba czy nie, macie zaakceptować Amelię jako moją przyjaciółkę i dziewczynę.

Ami była mile zaskoczona, nie spodziewała się tego po mnie. Przytuliła się do mnie. Ojciec wrzeszczał, że się nie zgadza z moją decyzją.

- W takim razie odsunę się od rodziny i zrezygnuję z dziedzictwa Malfoy’ów.

- Nie możesz!

- Założymy się? – zabrałem Ami daleko od nich, zamknęliśmy się w moim pokoju na resztę dnia. Rodzina musiała się pogodzić z moim wyborem, bo ja zdania nie zmienię. W końcu po tylu latach odzyskałem moją Emalię. Nie pozwolę jej znowu odejść, nie po tym jak się w niej zakochałem.